کتاب خلاصه زندگانی علمدار کربلا حضرت ابالفضل العباس(ع)

حضرت ابالفضل العباس (ع): شهادت سید و سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) و برادران و فرزندان و یاران دلبندش در عاشورای سال ۶۱ هجری قمری دوره جدیدی را در حیات اسلام به وجود آورد، زیرا اسلام، عدالت و آزادگی، فتوت، و مروت ادب، ایثار و وفاداری را مرهون خون خدا امام حسین (ع) می‌داند.

در این میان ماه منیر بنی‌هاشم در حماسه حسینی سرچشمه فضیلت و عدالت، شجاعت و غیرت، جوانمردی و آزادگی، جانبازی و ایثار بود.

کدام نویسنده می‌تواند شرح فداکاری او را بنویسد؟

واقعا چه کسی قادر است فضایل بی‌حد و شمار آن اسوه ادب را بیان کند؟

از کدام صفت برجسته او بگوید؟ زیرا او پدر همه فضائل است.

او اباالفضل است. او سپهسالار و پاسدار حریم ولایت است. او عاشق است؛ عاشق خدا و خون خدا.

آن‌چه پیش رو دارید مختصری است که به صورت ساده و روان از منابع در اختیار جمع‌آوری نمودیم تا نوجوانان و جوانان عاشورایی از آن بهره‌مند گردند.

اما باید اعتراف کنیم با این سطور ناچیز نمی‌توان پی برد که عباس (ع) کیست فقط می‌توان گفت حق برادری را خوب ادا کرد، اما تنها یک برادر نبود؛ بلکه به عنوان یک سرباز پاک‌باخته و ولایت‌مدار هیچگاه سید و مولای خود حسین(ع) را تنها نگذاشت.

سلسله مراتب اجداد حضرت اباالفضل العباس (ع) به حضرت ابراهیم خلیل الرحمن می‌رسد که قهرمان توحید و بزرگترین بت‌شکن تاریخ است.

همان کسی که در پی فرمان پروردگار حاضر شد، فرزند عزیزش را برای قربانی به قربانگاه ببرد.

حضرت عباس (ع) از نسل حضرت اسماعیل است که وقتی پدر به او گفت «در خواب دیدم که باید تو را در راه خدا قربانی کنم، نظرت چیست؟

اسماعیل پاسخ داد:

« ای پدر امر خدا را اجرا کن ان‌شاالله مرا در این راه، صابر خواهی یافت.»

در سلسله مراتب وجود، عباس (ع) از نسل اسماعیل پیامبر است که در طول تاریخ آثار گرانقدری بر جای گذاشتند و بذر توحید را در دل‌ها کاشتند و محبت خداوند را در قالب طواف خانه کعبه نمودار ساختند.

سلسله نسَب حضرت عباس (ع) به حضرت عبدالمطلب می‌رسد که جد والای پیامبر خاتم حضرت محمدمصطفی (ص) بود از نسل عبدالمطلب دو پسر از یک مادر به وجود آمد.

پدر بزرگوار حضرت اباالفضل (ع)

پدر حضرت عباس (ع) کیست؟ حضرت علی بن ابیطالب (ع) امام اول شیعیان است.

در شان و مقام او همین بس که برادر پیامبر خوانده شد و از دوران کودکی در دامن پیامبر (ص) تربیت یافت.

علی (ع) خود می‌گوید:

«در خانه پیامبر بودم او مرا در بستر خود و گاهی روی سینه‌اش می‌خواباند، آنچنان که بوی خوش او را احساس می‌کردم. با دست خویش لقمه در دهانم می‌گذاشت و من هم چون بچه شتری به دنبال مادر، همیشه به دنبال او بودم.»

مادر گرامی حضرت اباالفضل (ع)

پس از وفات جانگداز پیامبر خاتم حضرت محمد (ص) تنها یادگارش یعنی فاطمه زهرا (س) بر اثر حمله دشمن و ضربه‌هایی که بر او وارد آمد بیمار و مجروح گردید و در فاصله ۷۵ تا ۹۵ روز پس از رحلت پیامبر (ص) از شدت درد و رنج و جراحت وارده در دوران جوانی به شهادت رسید.

پس از سال‌ها که از شهادت حضرت زهرا (س) گذشت، بنا بر توصیه بسیاری از بزرگان و با اصرار زیاد قبول کرد تا ازدواج کند.

بنابراین روزی به برادرش عقیل که بزرگتر از او و فردی نسب شناس بود، فرمود در بین قبایل و زنان عرب، زنی رشید، شجاع، با شهامت و مومن پیدا کن!

دوست دارم از او، پسرانی رشید و دلاور داشته باشم.

عقیل هم پس از تحقیق بسیار، فاطمه دختر حزام بن خالد را برگزید.

مادر فاطمه ثمامه نام داشت. در دیباچه اجدادی او، دلیری و شجاعت دیده می‌شود.

جد مادری فاطمه، عامربن مالک معروف به ابو براء شجاع‌ترین فرد عرب محسوب می‌شد.

آورده‌اند که او با ۵۰ رزم‌آور مقابله می کرد، از این رو عقیل در توصیف این خاندان گفته است:

شجاع‌ترین و زیرک‌ترین مردمان عرب این قبیله هستند و بدین ترتیب علی (ع) قبول کرد که با فاطمه ازدواج نماید.

ام البنین

فاطمه از قبیله بنی‌کِلاب بود از این جهت او را فاطمه کلابیه نامیده‌اند.

فاطمه کلابیه از خانواده‌ای بسیار کریم، بزرگوار و شجاع بود.

برادران او هم از دلیر مردان بزرگ عرب به شمار می‌آمدند.

اهل پاکی و تقوا بودند. خود فاطمه هم که بعدها به ام البنین معروف شده بود به جرأت، شهامت و شجاعت شهرت داشت.

علت اینکه فاطمه کلابیه را ام البنین نام نهادند این بود که در همان آغازین روزهای زندگی مشترکش، از حضرت علی (ع) خواست تا او را فاطمه صدا نزند و چون حضرت علی (ع) با تعجب علت را پرسید، در کمال ادب و بصیرت پاسخ داد:

«هرگاه مرا فاطمه صدا می‌زنی حسن و حسین (ع) و زینب به یاد مادر خویش حضرت فاطمه زهرا (س) می‌افتند و خاطرات تلخ گذشته در ذهن‌شان تداعی می‌گردد و غم و رنج بی‌مادری آنان را می‌آزارد.» ا

ز آن روز به بعد او را «امّ‌البنین» نامیدند.

ولادت حضرت اباالفضل (ع)

در شب چهارم ماه شعبان سال 26 هجری اولین فرزند امیرمومنان علی (ع) از ام‌البنین متولد شد.

وقتی قنداقه نوزاد را به دست آن حضرت دادند، امام (ع) کودک را در بغل گرفت، آنگاه در گوش راست و چپش اذان و اقامه قرائت فرمود.

به او بسیار محبت کرد، سپس اعضا و جوارح او را یک به یک با دقت نگاه کرد و در حالی که اشک از دیدگان مبارکش جاری بود، دست‌ها و بازوهای عباس (ع) را بوسه می‌زد.